Praca naukowa to zawsze gra o wysoką stawkę. Nigdy nie masz gwarancji, że odniesiesz sukces, a kilka niepowodzeń z rzędu zwykle prowadzi do dość przygnębiającego stanu, gdy całkowicie tracisz chęć do podejmowania dalszych prób. To nic niezwykłego. Oto techniki, które zwykle stosuję, gdy przez długi czas nic nie robię.

1) Cofnij się i zrelaksuj. Zapomnij o tym wszystkim przynajmniej przez miesiąc. Żyj swoim życiem (mam nadzieję, że są rzeczy, które lubisz poza rozwiązywaniem problemów, pracą w laboratorium i pisaniem artykułów).

2) Porozmawiaj z ludźmi w swojej dziedzinie lub przejdź do trybu online (powiedzmy do MathOverflow) żeby zobaczyć, nad czym pracują i mają z tym problemy. Jeśli nie jesteś na samym dole, zawsze będzie dużo osób, którym możesz pomóc. Znacznie zwiększa twoją pewność siebie.

3) Pamiętaj, że nie masz obowiązku („obowiązek” to nie to samo co „presja”), aby cokolwiek produkować lub udowadniać komukolwiek, że jesteś kimkolwiek dobry. Przybyłeś do równoległego wszechświata, aby zastanawiać się, odkrywać i bawić się. Więc po prostu zrób to dokładnie. Przeczytaj coś zabawnego w swojej dziedzinie, zadaj sobie kilka „głupich” pytań itp. Po prostu poczuj, że należysz do otaczającej Cię scenerii i możesz cieszyć się małymi strumieniami i wzgórzami, zanim spróbujesz przekroczyć dużą rzekę lub wspiąć się na górę.

4) Spójrz na obrazy teleskopu Hubble'a i spróbuj wyobrazić sobie wszystkie odległości, czasy i energie. To stawia wszystkie twoje zmartwienia, ambicje i pragnienia we właściwej perspektywie. Nie przejmuj się zbytnio problemami czegoś tak nieistotnego, jak jedna jednostka na ponad 7 miliardów na jakiejś zapomnianej przez Boga planecie w odległym zakątku jakiejś małej galaktyki, całkowicie zbędnych i możliwych do zastąpienia w dowolnym momencie. Skoncentruj się na świecie zewnętrznym . Możesz dowiedzieć się czegoś na ten temat, zanim skończy się czas, to jedyna gra, na którą naprawdę warto zagrać na poważnie, i masz pełne kwalifikacje, aby w niej uczestniczyć, pomimo faktu, że wokół zawsze będą znacznie silniejsi gracze.

Jest ich więcej, ale te cztery działają wystarczająco dobrze. I oczywiście, kiedy tylko chcesz, narzekaj znajomym na swoją sytuację. Nie musisz zajmować się wszystkim samemu :-)

To, co czujesz, jest całkowicie normalne i bardzo powszechne. Jesteś tak blisko, ale czujesz się tak daleko, wypalony po latach zmagań i wciąż masz polecenie, aby produkować coraz więcej.

1) Nie poddawaj się - zaszedłeś bardzo daleko i jesteś w aby zarobić najwyższy stopień, do jakiego można dążyć. Gdyby to było łatwe, każdy by je miał.

2) Czas bardzo dobrze zapoznać się z faktycznymi wymaganiami dotyczącymi doktoratu w Twojej instytucji. Zdziwiłbym się, gdyby wasza szkoła określiła jako wymóg „5 opublikowanych prac”. To jest próba twojego doradcy narzucenia arbitralnych reguł i być może wyciągnięcia z ciebie więcej. Jeśli nadszedł czas, aby to zrobić, dowiedz się, jaki jest podany proces i rozpocznij go. Twój profesor na pewno będzie miał jakąś siłę przebicia, ale jeśli pójdziesz drogą biurokracji, sprawy zaczną się toczyć. I nie martw się, co on / ona pomyśli - chodzi o Ciebie i Twoją pracę oraz Twoje poświęcenie .

Wydaje mi się, że twoje postępy są w porządku, chociaż nie widziałem treści twojej pracy. Widziałem doktoraty nagrodzone 0 opublikowanymi pracami, a niektóre z tych projektów były świetnymi pomysłami, które po prostu się nie powiodły. Widziałem też doktoraty przyznawane kandydatom z 5 gównianymi opublikowanymi artykułami.

Podciągnij się, gotowe. Kiedy już to zrobisz, nikt nie może jej odebrać.