Celem wprowadzenia jest skupienie się na konkretnym i prawdopodobnie węższym temacie badań z szerszej perspektywy. „szersza perspektywa” to większy problem naukowy, z którym związane są twoje badania. Dlatego możesz rozpocząć wprowadzenie od krótkiego wyjaśnienia szerszej perspektywy, a następnie zidentyfikowania istniejących luk w wiedzy i stopniowo pracując nad własnym pytaniem.

Wiele książek na temat pisania artykułów naukowych porównuje wprowadzenie do lejka, w którym szersze pytanie koncentruje się na odpowiedniej szerokości pytania badawczego. najważniejsza jest szersza perspektywa, tak aby wyniki można było powiązać z lukami w szerszej perspektywie. Pomaga to czytelnikom uzyskać dobrą perspektywę badań i ocenić wyniki w porównaniu z istniejącą wiedzą.

Stąd Twoje scenariusze a i b wyglądają jak sposób na opisanie strategii pisania, w której w rzeczywistości dwa lub trzy zdania zwykle wymagają jednego lub kilku akapitów tekstu.

Chcesz „uchwycić” publiczność podczas pisania - to znaczy chcesz mieć pewność, że zatrzymasz ich uwagę tak długo, jak to możliwe. Przyciągnięcie ich uwagi poprzez poinformowanie ich, jaki jest cel twojej pracy i czego się nauczą, jest dobrym sposobem na zrobienie tego.

Chociaż podejście „lejka”, o którym wspomina Peter, w jego odpowiedzi jest cenny (i jest również omawiany w ogólnych książkach o pisaniu, takich jak The Practical Stylist Sheridana Bakera, gdzie nazywa się to „ podejście z dziurką od klucza ”),„ kluczem ”do akapitu wprowadzającego jest jego konkluzja - to powinno być punktem wyjścia zarówno dla wprowadzenia, jak i dla wszystkiego, co następuje.

Patrząc z perspektywy psychologicznej , widziałem wybitnych autorów przyjmujących oba podejścia do pisania.

Wstępy do artykułów w czasopismach powinny zasadniczo mieć początek. Początek wprowadzenia powinien generalnie przedstawić cel badań, wagę badań, lukę w literaturze, która jest przedmiotem zainteresowania, oraz metodę przyjętą do osiągnięcia celu. Oczywiście często te tematy są poruszane tylko na początku i wyłaniają się pełniej w trakcie przeglądu literatury, a także są często utrwalane na końcu wprowadzenia w sekcji często zatytułowanej „aktualne badanie”.

Twoje pytanie dotyczy struktury zdań lub akapitów otwarcia. Bardziej powszechnym modelem, jaki widziałem, jest motywujący akapit wprowadzający, który odnosi się bardziej do znaczenia lub luki, a następnie drugi lub trzeci akapit, którego kulminacją jest cel badań. Jednak można to również zrobić na odwrót i mieć bardzo jasny akapit otwierający, który dokładnie określa, co ma na celu badanie. Następnie zrób drugi akapit, który bardziej porusza kwestię wagi, luk i kontekstu.

Odkryłem, że dekonstrukcja artykułu jest użytecznym narzędziem do rozwijania pomysłów na strukturę pisania. W szczególności napisałem dekonstrukcję artykułu ze wstępu, w którym zastosowano tutaj podejście „najpierw cel”, gdzie pierwsze zdanie zaczynało się od „Celem tego badania było…”. Mam też bardziej szczegółowe uwagi na temat wstępów - zobacz zwłaszcza omówienie otwarcia.

Najlepszym modelem eseju jest „zwróć uwagę i przedstaw pomysł, wyjaśnij, wyjaśnij, wyjaśnij, powtórz pomysł”. Jednak każdy esej jest inny i istnieje niezliczona ilość strategii.

Najlepszym pomysłem jest rozpoczęcie eseju od czegoś, co przykuwa uwagę i przynajmniej podpowiada dany temat. Następnie na końcu pierwszego akapitu podaj swoje roszczenie. Chcesz przyciągnąć uwagę czytelnika i powiedzieć mu o tezie. Zachowaj jednak odpowiedni „haczyk”. Dobrym pomysłem jest zacząć od szokującego faktu lub opowiedzieć krótką historię, chyba że jest to esej naukowy.

Środek służy do wyjaśnienia wszystkiego, a może dobrym pomysłem jest użycie akapitu do omówienia rzeczy z akapitu haka. W takim przypadku koniec jest w zasadzie odwrotnością pierwszego: powtórz swoje roszczenie i zawiąż luźne końce.