Najważniejsze powody, jakie przychodzą mi do głowy, to powody prywatne. Ludzie nie żyją, żeby pracować, ale pracują, żeby żyć.

Jaki pożytek daje praca na wysoko ocenianej uczelni, jeśli twoja rodzina / znajomi nie mogą tam mieszkać lub są nieszczęśliwi, że tam mieszkają? wykonuje pracę na wysoko ocenianej uczelni, jeśli jest w miejscu, które wydaje Ci się nudne lub którego nie lubisz?

Sugerowałbym zmianę sposobu myślenia z wysoko ocenianego uniwersytetu na wysoką jakość życia ( która jest subiektywna i zawiera trochę rangi uczelni, jeśli to cenisz).

Oprócz wymienionych powodów rodzinnych i osobistych, chciałbym również zwrócić uwagę na powody zawodowe ;

• Uniwersytety wysokiego szczebla większy, co oznacza, że ​​mogą być bardziej zajęci, bezosobowi i bardziej stresujący.

• Mniejszy uniwersytet (prawdopodobnie niższej rangi) miałby mniejszą liczbę studentów, co oznacza relacja i interakcja między profesorem a studentami jest bardziej bezpośrednia, bardziej osobista i dla niektórych z pewnością przyjemniejsza.

• Bycie częścią instytucji niższej rangi może być wyzwaniem dla profesora. dodać do niego znaczącą wartość i spróbować poprawić jego reputację.

• I wreszcie tak, może być mnóstwo innych powodów, takich jak wkład w konkretną społeczność lokalną, życie w mniejszej i spokojniejsze miasto, więcej przyrody w pobliżu itp.

Pytanie wydaje się sugerować, że ranking uniwersytetów jest najważniejszym elementem lub aspektem kariery uniwersyteckiej. Myślę, że wielu by się z tym nie zgodziło. W rzeczywistości nie ma żadnej cechy środowiska akademickiego, która byłaby najważniejsza dla wszystkich. Nie możesz ogólnie wymienić różnych pozytywnych i negatywnych aspektów środowiska akademickiego w skali liniowej, która działa dla każdego oprócz ciebie.

Niestety, wiele pytań wydaje się mieć takie samo założenie. Studenci chcą iść na najlepszą uczelnię w swoim kraju, podczas gdy lepiej byłoby po prostu chcieć doskonałego wykształcenia.

Jednak takie rzeczy jak ranking uniwersytetu mają zarówno dobre, jak i złe strony. Oczywiście możesz pochwalić się mamie, że uczysz na Harvardzie lub Cambridge. Ale twoje życie będzie dość gorączkowe i będzie sporo rzeczy, których oczekuje się od ciebie, a które mogą ci się nie podobać. Ranking oczywiście istnieje, ponieważ wszyscy cały czas bardzo ciężko pracują i robią sobie kilka osobistych przerw, cały czas pod presją, aby zrobić jeszcze więcej. Rankingi nie po prostu się zdarzają .

Więc tytuł pytania jest trochę nietypowy. Nie ma tu „typowego”, poza tym, że być może ludzie pragną jakiejś zmiany. Ale jaki rodzaj zmiany to sprawa osobista. Niektórzy chcą być większą rybą w mniejszym stawie. Niektórzy chcą przejąć obowiązki administracyjne, które nie są dla nich otwarte, gdzie się znajdują. Niektórzy chcą przenieść się do Montany z powodu połowów. A może na Florydę.

Twoja kariera akademicka będzie mieszanką rzeczy. Niektóre dobre, a niektóre nie tak dobre. Jeśli dobro przeważa nad złem, prawdopodobnie będziesz się go trzymać. Chyba że masz ochotę na zmianę.

Pieniądze

Może to nie jedyny motywujący czynnik, ale jestem zaskoczony brakiem osób, które wspominają, że tylko dlatego, że studiują na niższej uczelni, nie oznacza, że ​​są opłacani mniej.

Chciałbym, żeby rozsądny procent profesorów przenoszących instytucje otrzymywał lepsze wynagrodzenie. W dzisiejszych czasach na wszystkich ścieżkach kariery często zdarza się, że aby uzyskać najlepszą pensję, trzeba zmienić pracodawcę.

Szczególnie jeśli pracujesz w jednej instytucji przez długi czas, podwyżki, które otrzymujesz, mogą nie pokrywać się z faktycznym wzrostem Twojej wartości wynikającym z Twojego doświadczenia.

Malo hic esse primus quam Romae secundus

„Lepiej być pierwszym tutaj niż drugim w Rzymie”. _{Julius C. Caesar (według Plutarcha).}

Pod wieloma względami prestiż, wpływy, wolność wyboru kierunków badań i czasu realizacji, poziom obciążenia pracą, współpracownicy, jakość życia, godzin słonecznych w roku ...

Odpowiedzi na temat powodów osobistych są doskonałe i warte przeczytania.

Pamiętaj jednak, że wskaźniki nigdy nie są neutralne: każdy system rankingowy z natury dokonuje wyborów dotyczących tego, co jest ważne, aby zmienić szkołę w jedną łączna liczba.

W wielu rankingach priorytetowo traktuje się takie kwestie, jak finansowanie, wskaźniki selektywności, oceny rówieśnicze, reklama itp. Niektórzy profesorowie mogą mieć różne wagi, na przykład:

• Nauczanie zamiast badań (nie każdy zostaje profesorem, aby pisać granty!)
• Dostęp do określonych współpracowników w ich poddziedzinie (szkoła niższa rangą, ale silna w jednym określonym obszarze)
• Wspólne spotkania z pobliskimi placówkami ( laboratoria krajowe, współpracownicy branżowi itp.), które zwiększają atrakcyjność oferty.
• Chęć wspierania określonych populacji studentów, które nie są dobrze reprezentowane na niektórych dużych programach.
• Możliwość znaleźć dobrą pracę w tej samej okolicy, co ich współmałżonek (który może, ale nie musi, być w tej samej dziedzinie, a tym bardziej pracować na uniwersytecie wszechstronność)
• Specyficzne warunki oferty, których pierwotny gospodarz nie chce lub nie może dopasować (więcej miejsca, reżyser nowego programu itp.)

Tam to stary żart ze spisu ludności, że „przeciętna rodzina ma 1,9 dzieci, ale wszystkie rodziny, które sprawdziliśmy, miały tylko całe liczby całkowite”. Wydział ma to samo: średni ranking „najlepszych” nie jest dobrym sposobem na opisanie jednostki.

Wśród nauczycieli akademickich, których znam, którzy to zrobili, najczęstszym powodem jest to, że przechodzą z uniwersytetu, który jest wszechstronny, na taki, który wykonuje interesującą pracę w ich szczególnej poddziedzinie, nawet jeśli we wszystkim innym jest kiepsko.

Ci, którzy lubią uczyć, zwykle lubią mniejsze grupy, ponieważ mogą być osobiście zaangażowani. Oprócz naprawdę najlepszych instytucji z piaskowca, wyższe uczelnie mają raczej niski stosunek liczby pracowników akademickich do studentów, a edukacja może stać się czymś dodatkowym. Mniejsze uniwersytety mają również tendencję do zatrudniania większej liczby starszych pracowników aktywnie zaangażowanych w badania, co jest ogólnie uważane za dużo przyjemniejsze niż administracja.

Znam też kogoś, kto się zmienił, ponieważ był zakochany w postdoc ten uniwersytet niższej rangi.

Poza tym płace mają znaczenie, a nie tylko główne kwoty pieniężne. Ładniejsze miasto lub niższe koszty utrzymania, lepsze możliwości dla współmałżonka i tak dalej mogą uczynić inne miejsce bardziej atrakcyjnym.

Tutaj jest przykład czarnego matematyka, który był profesorem zwyczajnym w Purdue, ale niedawno wyjechał do Pomony, ponieważ czuł się rasowo izolowany i wykluczony.

Odwróć pytanie: jakie są korzyści z wysoko ocenianej szkoły? Może te nie mają zastosowania (już).

Na przykład łatwość zdobywania stypendiów i przyciąganie dobrych studentów. Ale jeśli profesor ma dość długą i udaną karierę, może być w stanie robić te rzeczy z dowolnego miejsca.

Po drugie, profesorom często bardziej zależy na współpracownikach z ich obszaru badań niż na ogólnym ranking.

Dodając do innych odpowiedzi tutaj: Bardzo dobrze może być tak, że profesor nie nadaje żadnej wartości takim rankingom, być może dlatego, że wie, na jakich danych opiera się ranking. Z mojego czasu, gdy byłem przedstawicielem studentów w Niemczech (Fachschaftsrat / Fakultätsrat), pamiętam rankingi, w których dane dla niektórych uczelni obejmowały około 10 wyników ankiet ...

Dlatego mogli oprzeć swoją decyzję na motywach osobistych , stosunek liczby studentów do liczby studentów, liczbę pracowników i zaplecze badawcze, jakie im oferuje, a może nawet przyszły projekt badawczy. A może chcą zakończyć karierę na katedrze na tej samej uczelni, na której obecnie są - przynajmniej tutaj w Niemczech wspinanie się po szczeblach kariery profesorskiej jest trudniejsze, jeśli nie przechodzisz na inną uczelnię (w senacie moich uczelni, których byłem częścią przez jakiś czas, takie „Hausbewerbungen” (aplikacje od badaczy z tej samej uczelni) gwarantują bardzo sceptyczne spojrzenie na listę kandydatów).

Jeszcze jeden możliwy powód: mogli zostać ścigani.

Dość szczególnym tego przykładem, datowanym na rok 1964, zanim pojawił się ilościowy ranking uniwersytetów, był powstający University of Warwick. Gdyby wówczas uszeregowano uniwersytety, Warwick - jako kompletnie nieznany - uzyskałby dość słaby wynik. [Sir] Christopher Zeeman, odpowiedzialny za utworzenie wydziału matematyki Warwicka, zaprosił sześciu wybitnych badaczy do obsadzenia początkowych stanowisk, a kuszące dla każdego było to, że będzie tam pozostałych pięciu (plus Zeeman). Blef zadziałał, a wydział stał się kamieniem węgielnym tego, co jest obecnie wysoko ocenianym uniwersytetem.

Myślę, że obserwacja, którą poczyniłem podczas ubiegania się o przyjęcie na uniwersytety zarówno o wysokiej, jak i niskiej rangi, może w niewielkim stopniu wyjaśnić to zjawisko; Zauważyłem, że nisko notowane uniwersytety bardzo dobrze traktują studentów i pracowników, aby zachęcić dobrych naukowców i studentów do pozostania na nich i poprawić ranking uniwersytetu. Chociaż wysoko sklasyfikowani uniwersytety nie muszą się tak bardzo starać, ponieważ zawsze istnieje nadwyżka podań dla studentów i wysokiej jakości pracowników.