[Student] zauważył (na piśmie), że równie dobrze mogą po prostu kupić rozwiązania do swoich projektów na określonej stronie dla freelancerów za tę cenę, tak jak robią to ich przyjaciele.

To nie brzmi dla mnie jak „przyznanie”, że „będą” oszukiwać. Gdybym powiedział potencjalnemu doradcy finansowemu: „Twoje stawki są tak wysokie, że równie dobrze mogę teraz ogłosić upadłość”, nie oznacza to, że zamierzam ogłosić upadłość, jest to jedynie sposób na wyrażenie, że usługi doradcy nie wydaje się opłacalne.

Biorąc to pod uwagę, nic bym nie zrobił - zaoferowałeś legalne usługi korepetycji, a uczeń odrzucił Twoją ofertę. Nie masz żadnego istotnego powodu, by podejrzewać, że uczeń rzeczywiście oszuka.

In dubio pro reo. Ocena projektów jest już procesem wysoce subiektywnym. Jeśli powiesz komuś „Proszę ocenić ten projekt, jest bardzo prawdopodobne, że autor oszukał”, prawdopodobnie wystawi gorszą ocenę, niż gdyby po prostu kazano mu ocenić dokładnie ten sam projekt. A co, jeśli uczeń nie oszukiwał?

Jeśli Twoja instytucja nie ma możliwości prawidłowej oceny kandydata, tj. można by „kupić” dyplom, zlecając pracę zewnętrznym służbom, to jest to problem instytucjonalny i nie można go rozwiązać zasugerowanie profesorowi, że jeden z jego uczniów może oszukiwać.

Na koniec zastanów się, jak Twoje zachowanie wpływa na klimat instytucjonalny. Czy chciałbyś studiować w środowisku, w którym ludzie mówią profesorom: „Arnold może oszukiwać. Widziałem, jak odwiedzał tę witrynę dla freelancerów”?

Musisz znaleźć i przeczytać zasady dotyczące honoru swojej uczelni. Zakładając, że:

1. Oszukiwanie jest przestępstwem
2. Wymaga zgłaszania naruszeń zasad

następnie nakłada na ucznia, który wie o oszustwie, obowiązek zgłaszania tego faktu i albo (a) zgłosił to (tobie), co musisz przekazać, albo (b) ich niepowodzenie zgłoś, że jest to naruszenie, o którym wiesz, co oznacza, że ​​jesteś odpowiedzialny za zgłoszenie tego. Fuj!

Jako absolwent, najlepszą rzeczą do zrobienia jest po prostu kopnięcie w łańcuch. Nie mów profesorowi, że uczeń, z którym się spotkałeś, oszukuje, próbował oszukiwać lub prawdopodobnie będzie oszukiwać. Trzymaj się faktów, o których powiedzieli ci, że oszukiwano, ale nie znasz szczegółów.

Profesor ma dużo większą swobodę, aby zatrzymać ten proces w tym momencie, być może dokonując jakiegoś punktu podczas następnych zajęciach, aby poinformować uczniów, że oszustwa nie przeszły niezauważone i należy je natychmiast przerwać. Możesz nawet zasugerować, aby nie wciągać ucznia na przesłuchanie. Profesor ma (prawdopodobnie) uprawnienia do podjęcia takiej decyzji; nie.

Pamiętaj, że chociaż możesz uważać, że zgłaszanie nie jest etyczne, właściwym sposobem walki z taką polityką jest poinformowanie szkoły, że uważasz (2) za niesprawiedliwe, nie chodzić, lekceważąc to.

W rzeczywistości przywołujesz dwie różne możliwe rzeczy do zrobienia:

1. Opowiedzenie o konkretnym uczniu oraz
2. Omówienie ogólnej sytuacji uczniów kupujących zamierzone produkty projektu online.

Proponuję wykonać drugą akcję z Profesorem, bez obciążania osoby, która dała Ci wskazówkę (tj. bez pierwszej pozycji).

Co do tego, co zrobić z tym problemem - to kwestia innego pytania.

Myślę, że jasne jest, że motywacja uczniów do tego komentarza mogła być zbyt stresująca, że ​​za dużo ładujesz. Myślę, że miałby dobry powód, by się zdenerwować, że skazujesz go na oszukiwanie.

Po pierwsze, zgaduję, że profesor już rozpoznał taką możliwość.

Po drugie, jeśli masz zobowiązanie umowne wobec ucznia, musisz go dotrzymać. Wątpię, żeby tak było w tym przypadku, odkąd zostałeś odrzucony. Ale nie możesz etycznie działać wbrew interesom swoich klientów. Możesz oczywiście wycofać się z relacji z klientem, jeśli uważasz, że klient jej nadużywa lub w inny sposób postępuje nieetycznie.

Nie interpretuj powyższego jako sugestii, że musisz robić to, czego oczekuje od ciebie klient, jeśli jest to nieetyczne. Niektóre relacje podlegają prawu, ale myślę, że te prawa po prostu próbują skodyfikować to, co sugeruje dobra etyka. Na przykład relacje prawnik-klient mają ograniczenia prawne.

Ale nawet jeśli masz taki obowiązek, nadal możesz poinformować profesora, że ​​masz dowody na rozważanie takiego oszustwa. Jeśli zostaniesz zapytany przez kogo, być może będziesz musiał odmówić odpowiedzi. W szczególności nazwanie ucznia może być bardzo niesprawiedliwe, ponieważ uczeń mógł po prostu głośno wyrażać frustrację, bez zamiaru łamania zasad.

Jeśli profesor jest nieco naiwny, możesz poinformować go o prawdopodobnych witrynach internetowych, które umożliwiają takie rzeczy. Ale to profesorowie są odpowiedzialni za „pilnowanie” klasy.

Nie, nie powinieneś mówić profesorowi o tym uczniu. Nie zrobił nic poza tym, że powiedział ci, że inni uczniowie oszukują.

Zamiast tego możesz podejść uniwersytet i zgłoś, że masz wiedzę z drugiej ręki o oszustwach studentów, zatrudniając freelancerów do wykonywania ich pracy. Nie oczekuj jednak, że ktoś będzie wdzięczny za twoją usługę. Można bezpiecznie założyć, że nie jest to dobrze strzeżona tajemnica. Prawdopodobnie jest wielu studentów - nie tylko Twój potencjalny klient - którzy wiedzą przynajmniej tyle samo, co Ty. Jeśli zdecydują się milczeć, dlaczego miałbyś się wtrącać? To ofiary, które muszą więcej pracować, podczas gdy inni uzyskują niezasłużenie dobre oceny.

Prawdopodobnie przekażę wiadomość e-mail profesorowi i pozwolę mu dokonać oceny. Wygląda na to, że ten konkretny uczeń nie chce oszukiwać i może sam wykonać pracę, ale wydaje się, że wie, że oszukiwanie ma miejsce (potencjalnie na dość szeroką skalę) w klasie. Myślę, że profesor powinien wiedzieć o tym. Jeśli profesor stosuje bardziej rygorystyczną analizę wszystkich projektów, aby wykryć oszustwa, jest to nadal sprawiedliwe dla tych, którzy nie oszukiwali. Jeśli naprawdę uważasz, że ucznia nie powinno być wyraźnie wymienione, może być właściwe zanonimizowanie e-maila, ale nie sądzę, że jest to konieczne.