Zignoruj ​​korbę.

O ile nie jesteś w miejscu, w którym prawo wymaga od Ciebie odpowiadania na wiadomości (pamiętam, że czytałem tutaj o jednym kraju, w którym rzeczywiście był przypadek, że odpowiadanie na e-maile było wymagane w ramach przepisów o „otwartych rejestrach”), nie masz obowiązku tracić czasu na rozmyślania szaleńca.

Jeśli bawi Cię odpowiedź, nie wahaj się więc, ale tracisz czas na własne ryzyko!

Postępuj zgodnie z modelem wzajemnej oceny z kilkoma poprawkami:

Jeśli praca jest wyraźnie wadliwa i tak chybiona, że ​​nic z niej nie wyjdzie, zignoruj. [Odrzucenie z biurka]

Jeśli praca może mieć trochę sensu, ale nie warto poświęcić na nią czasu, napisz, sugerując inne forum, na przykład post na blogu. [Odrzuć i zasugeruj przeniesienie]

Jeśli jesteś nieznacznie zainteresowany, ale nie jesteś pewien, czy warto, poproś ich, aby spróbowali przedstawić to lepiej / inaczej z większą ilością dowodów. [Odrzuć i prześlij ponownie]

Jeśli uważasz, że zasługuje na szansę, ale sam nie możesz się tym zająć, podziel się nim lekko z kolegami / studentami przy stoliku do kawy, a jeśli ktoś wydaje się zainteresowany, pozwól im wziąć to w górę. Alternatywnie, jak sugeruje @ jpmc26, możesz zapytać ich bezpośrednio, czy byliby zainteresowani wykryciem wstępnych błędów, które można by wskazać. Oczywiście całkowicie dobrowolne. [Przydziel recenzentów]

Zdarza się to znacznie rzadziej niż nieodpowiednie prośby o postdoc, które nie mają absolutnie nic wspólnego z twoim obszarem, zaproszenia do udziału w konferencjach, które nie mają z tobą nic wspólnego, zaproszenia do pracy jako redaktor sekcji w czasopismach drapieżnych ... .

Obsługuj je wszystkie w ten sam sposób. Użyj przycisku usuwania.

Trudniej jest sobie poradzić z rozmową telefoniczną lub wizytą. Uprzejme „... bardzo interesujące, ale nie mam czasu, żeby to kontynuować”, może cię uwolnić. Jeśli dana osoba pojawia się u twoich drzwi więcej niż raz, radzę zadzwonić do ochrony.

Zgadzam się z @aeismail, że powinieneś unikać korby. To jednak może nie być możliwe. Underwood Dudley napisał na ten temat książkę „Mathematical Cranks” (książka prasowa MAA). Ma rozdział (Myślę, że Case Study of a Crank; jeśli nie, The Making of a Crank) w całości poświęcony korbie, którego nazywa G. K .. Ta osoba była absolwentem szkoły, w której uczyłem. Kiedy objąłem katedrę na Wydziale Matematyki, zacząłem dostawać „rzeczy” od G.K., które umieściłem w swoich aktach i zignorowałem. Skończyło mi się pewnego dnia, kiedy zdarzyło mu się skontaktować ze mną telefonicznie w moim biurze (nie mieliśmy wtedy identyfikatora dzwoniącego). Zapytał mnie, co myślę o rzeczach, które wysyłał, i powiedziałem mu, że uważam, że jego pomysły są pozbawione wartości matematycznej. Zaczął nazywać mnie różnymi podłymi rzeczami i w końcu się rozłączył. Nie mam pojęcia, co powiedział o mnie w kolejnych pismach i nie obchodzi mnie to.

Co ciekawe, jakiś czas wcześniej zadzwonił do mojej rezydencji i moja nastoletnia córka odebrała telefon. Rozwaliła go w tej sprawie i zaprosiła, aby nigdy więcej nie dzwonił do mojego domu, czego nigdy nie zrobił.

Po drodze (dziwaki mogą być bardzo wytrwali) poprosił mnie o rekomendację do krajowego medalu nauki. lub coś. Skończyło się na tym, że zadzwoniłem do organizacji po poradę, co robić. Zapytali mnie, kim jest ta osoba, i powiedziałem im. Osoba przez telefon zaśmiała się i powiedziała, żebym wyrzucił formularz.

Wśród matematycznych osiągnięć GK było „odkrycie” „poniżej zera pi” oraz uznanie, że skoro $ e = mc ^ 2 $ musimy mieć $ e = m (a ^ 2 + b ^ 2) $ poprzez twierdzenie Pitagorasa.

Korespondowałem z Dudleyem i George'em Andrewsem na temat moich spotkań z G.K., które uznali za całkiem zabawne. Chociaż znalazłem G.K. aby być nieszkodliwym, mój kolega z wydziału, który był kolegą z klasy G.K., bał się, że przyjdzie do szkoły i wykorzysta swoje wojskowe doświadczenie, by skrzywdzić członków wydziału, którzy nie chwalili jego wątpliwych osiągnięć. Tak się nie stało, ale nie mogę powiedzieć, że całkowicie odrzuciłem jego obawy.

Czytałem gdzieś, że profesor poradził sobie z tym zagadnieniem, wprowadzając takie wobliny do innych woblerów. - Może zechcesz porozmawiać z Bobem o swojej teorii, przedstawię cię.

Ogólną wytyczną dotyczącą takich sytuacji jest przekazanie tej osobie swojego przesłania (cokolwiek zdecydujesz) w uprzejmy i delikatny sposób.

Osoby odnoszące największe sukcesy na mojej uczelni to osoby, które są doskonałe w swoich terenowe i niezwykle miłe, pełne szacunku i pokorne, ponieważ najlepiej rozumieją, czego nie wiedzą.

Znałem bardzo wybitnego astrofizyka, który otrzymywał setki takich e-maili twierdzących, że obalają Einsteina i teorię względności, odkrywając życie na Marsie, wizyty obcych, kosmiczne lustra, krytykę Wielkiego Wybuchu, płaskiej ziemi itp.

Odpowiedziałby trochę pozytywnie, „To bardzo interesująca praca, ale nie znam odpowiedzi na te ważne kwestie, które poruszasz. Pozwól, że wskażę Ci kogoś, kto może pomóc:” i podaj adres e-mail innego przypadkowego dziwaka , który wcześniej się z nim skontaktował.